Dit artikel verscheen in Flair België, 44ste jaargang, nr. 15. Tekst: Annelies Hart

Onze redactrice ging op stilteretraite

Minstens even belangrijk als een vakantie is het reisgezelschap waarin je je bevindt. Een partner met wie je eindeloos kan praten tijdens een exotische zonsondergang of vrienden met wie je urenlang lacht op een zuiders terras. Maar wat als je een rasechte introvert bent, die angstig wordt van reizen en uitgeput raakt van (te) veel sociaal contact? Redactrice Annelies (25) gaat op stilteretraite

Laat ik meteen met de deur in huis vallen. Ik word angstig van reizen. Dat is geen gewaagde unpopular opinion om je in dit stuk te trekken, maar de harde waarheid. Van kinds af aan werkte ik zelfs met aftelkalenders niet naar de vakantie toe, maar naar de terugkeer. Dat zou wel eens te maken kunnen hebben met m’n introverte aard. Ik lees namelijk liever in m’n eentje een boek dan te vertoeven in sociaal gedruis. Als je me in groep ziet, zal dat je verbazen. Maar don’t be fooled. Ik ben op dat moment ene babbelaar omdat ik al vroeg leerde hoe ik de sociaal wenselijke extravert kon spelen. Dat lukt dan ook met glans voor een aantal uurtjes. Tot ik uitgeput raak en met plezier terug thuiskom in m’n stilte. Wie weet is een stilteretraite dus mijn persoonlijke tegenhanger van wanderlust?

Ploeteren in jeugdtrauma’s

Drie dagen weg van huis lijkt akelig. Maar drie dagen weg van alle verplichtingen met niemand die tegen mij praat? Heerlijk. Alleen is het zoeken naar de gepaste retraite niet zo simpel. De ene kost duizend euro en wil me meetronen naar het zonnige Spanje. De andere wil me enkele dagen onderdompelen in het katholieke geloof. Nog een optie is om een ‘therapeutische reis’ te maken om elke dag op een andere manier diep in mijn ziel te kijken. Ik breng al tien jaar bijna wekelijks een bezoekje aan de psycholoog dus op retraite wil ik liever niet door mijn jeugdtrauma’s ploeteren.
Dit is dus het moment waarop ik toegeef dat ik een beetje valsspeel. Het verblijf waarop mijn oog uiteindelijk valt, is eigenlijk een yogaretraite, met meditatie en uitnodiging tot stilte. Asharum Amonines ligt in de Ardennen, op amper anderhalf uur van m’n stekje in Leuven. We hebben een winnaar!

Selffulfilling prophecy

De dag van vertrek hoort vervuld te zijn van vreugde, maar ik loop over van de stress. Op de lijst van dingen die me bezighouden: zullen ze mij wel leuk vinden, heb ik de juiste kleren meegenomen, zal het niet te zweverig zijn, zal ik moeten socializen? Vooral dat laatste is belangrijk, want hoe goed ik ook ben in m’n extravertenshow, het mogelijke vooruitzicht op drie dagen daarvan put me nu al uit. Ik beperk mezelf dus in mijn ervaring door me nu al druk te maken, in fancy termen noemen ze dat een self-fulfilling prophecy. Ik noem het gewoon ‘typisch Annelies’.
Na een paar berichtjes vol goede moed en geruststelling van mijn collega’s en tien minuten moeizaam afscheid nemen van mijn kat Fons lukt het me toch eindelijik om de auto richting Amonines in te stappen. Ik heb welgeteld anderhalf uur om in de juiste mindset te komen en moet zeggen: zelfs mijn piekerhoofd kan niet in zorgen blijven baden tijdens de autorit. Op weg naar Amonines kronkel ik namelijk tussen de velden en pittoreske dorpjes zoals je die alleen vindt in het zuidelijke deel van ons Belgenlandje. Met elk grazend paard en elke nieuwe haarspeldbocht voel ik de rust terugkeren. De stralende zon en het prachtige huis dat ik vind op Rue de Dochamps 7 hebben daar vast ook iets mee te maken.

Spiritualiteit voor dummy’s

Katelijn, de vrouw die de retraite leidt, ontvangt me letterlijk met open armen en leidt me rechtstreeks naar mijn kamer. Zo kan ik ‘even rsutig landen’ voor het tijd is voor de introductie. Daarin wordt mij en de andere deelnemers uitgelegd wat ons de komende dagen te wachten staat en hoe er in dit huis wordt geleefd. Bij Asharum Amonines leven mensen naar de principes van LivingNâm. Volgens grondlegger Yoginâm zijn liefde en compassie de essentie van ons leven en is het onze taak om onszelf te bevrijden van de onwetendheid waarmee we allemaal geboren worden en die om te zetten in spirituele volwassenheid. Hoewel ik volledig opensta voor spiritualiteit, voel ik dat er iets in mij wringt. Een weerstand tegen het ‘zweverige’ denk ik. Vreselijk onterechte vooroordelen, maar dat weet ik nu nog niet. De weerstand dikt nog wat aan wanneer Katelijn uit de doeken doet hoe wij die principes zullen toepassen. Het dagprogramma bestaat uit twee yoga-sessies en twee meditaties, waarnaar ik uitkijk, maar één belangrijk element had ik onderschat, die stilte dus.

‘I am in Silence’

Als gast wordt je hier uitgenodigd om stil te zijn. Je hoeft niet te praten met medebewoners, eten gebeurt in stilte en smalltalk wordt hier als overbodig gezien. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat je na een tijdje het geluid van je eigen stem zal vergeten. Tijdens de yoga wordt er gewoon mondeling uitleg gegeven en je mag echt wel een gesprekje met iemand voeren als jullie dat beiden willen.
Als je volledig in de stilte wil opgaan, kan je ook ‘selectief stil’ zijn. In dat geval zeg je geen woord en hou je ook je brein ‘stil’ door het niet af te laten leiden. Geen smartphones of televisie, maar dus ook geen boeken. Als je ervoor kiest om selectief stil te zijn, kan je een ‘I am in silence’ button opspelden. Zo kunnen de andere bewoners je stilte respecteren.
Als ik kon, speldde ik die button in het dagelijks leven bijna elke dag op, maar dat selectief stil zijn – inclusief je gedachten – is toch een ander paar mouwen. Daarom is het hier een optie, geen must. Oef, ik kan het dus gerust even proberen en dan weer overgaan naar ‘gewone’ stilte met m’n geliefde boek. Toch knaagt er nog steeds een vreemd gevoel aan me. Als je selectief stil bent, kan je niets anders doen dan gewoon ‘zijn’. Welke akelige gedachten gaan me besluipen op momenten waarop ik mijn brein niet in een andere richting kan dwingen?

Drukte als statussymbool

Ik vraag me af waar we ze als mens kwijtraken, die mogelijkheid om gewoon te zijn. Hoe vaak komt het nog voor dat ik echt niets doe? Zo goed als nooit. En daarin ben ik niet de enige. We leven in een maatschappij waarin ‘het druk hebben’ synoniem staat voor het gemaakt hebben. Ik herken dat bij mezelf wanneer ik verkondig hoe druk ik het heb met als achterliggende drijfveer de hoop dat anderen daardoor mijn kracht en doorzettingsvermogen zullen erkennen. De eeuwige to-dolijst is de rode draad van onze dagen en zelfs als we niet aan het grinden of hustlen zijn, is het simpel om ons brein af te leiden. Met een simpele swipe of druk op de knop open je de deur naar uren en uren aan content. Misschien zijn we dat ‘zijn’ dus niet kwijt, maar zien we er het nut niet meer van in door alle dopamine-opwekkende alternatieven?

Euforie en pijn

Ik kan hier nu een uitgebreid verslag geven van wat we van dinsdag drie uur tot donderdag twaalf uur allemaal gedaan hebben in Amonines, maar eigenlijk heb je daar niet veel aan. Er vier ook niet veel te vertellen (pun intended). Deze retraite is namelijk veel meer dan af en toe yoga beoefenen en voor de rest wat chillen in stilte. De echte beleving zit ‘m in de verschuiving in jezelf, niet in de dagplanning. Ik ben me ervan bewust hoe zweverig dat klinkt, zeker uit de mond van iemand die niet van zweverigheid houdt. Maar laat me dat rechtzetten: de yoga, meditatie en levenswijze van Asharum Amonines zijn allesbehalve tenenkrullend. Het is net de meest down-to-earth en nuchtere omgeving waarin ik al vertoefd heb. En misschien ook de veiligste, want gedurende 48 uur zit ik op een ware rollercoaster van emoties en worden al mijn loopings, kurkentrekkers en abrupte stops beschermd door niet alleen letterlijke maar ook figuurlijke kussentjes.
Je weet vast wel hoe stilte tussen mensen vreemd kan aanvoelen en dat het iets is wat vaak alleen lukt in het bijzijn van iemand die je door en door kent. Waar stilte anders loodzwaar is, voelt die hier vederlicht. De eerste avond voelt het zwijgen nog dubbel. Enerzijds is het een verademing, anderzijds voel ik de druk om het goed te doen en dus ook m’n boek achterwege te laten. Maar daar ben ik nog niet klaar voor. Met een nachtje slaap lijkt die stemming plots gekeerd, wnat ik snak naar ‘gewoon zijn’. De button opspelden voelt als een te grote stap, maar net na de eerste yogasessie wanneer ik met de zon op mijn snoet, een koffietje in de hand en gewikkeld in dekentjes twee uur selectief stil ben, ervaar ik euforie en verwondering. Ik kan niet vatten hoe dit zo’n intens gevoel in me los kan maken tot de pijn me even hard verrast als haar tegenhanger heeft gedaan.

Herinner je dit nog?

Met drie maaltijden per dag, een rustige privékamer en een knetterend houtvuur wordt hier aan alle basisbehoeften voldaan. Daarbij kan het niemand hier wat schelen wie ik ben, en dat bedoel ik op de best mogelijke manier. Ik hoef niet te vertellen waar ik vandaan kom, wat mijn job is, hoeveel geld ik verdien of waar ik mijn vrije tijd mee opvul om door de andere bewoners aanvaard te worden. Ik hoef letterlijk niet eens een woord te zeggen om van hun warmte mee te mogen genieten.
Iedereen zal het anders ervaren, maar op het moment waarop de pijn me overviel, wist ik waaraan deze situatie me deed denken. Dit is hoe een kind, een zorgeloos en onbeschreven blad, zich thuis voelt (of toch zou moeten voelen). Het is een pure vorm van geborgenheid en veiligheid die je als volwassene deels en soms zelfs volledig verliest omdat er plots zoveel meer op je schouders rust. Al die verantwoordelijkheden en to do’s waarover ik het daarnet had bijvoorbeeld. En als je dan al zoveel aan je hoofd hebt, lijkt dat hoofd in toom houden met afleiding veiliger dan het los te laten in een gedachtestroom die je niet in de hand hebt.

Occasionele ‘goeiemorgen’

De pijn en het gemis zijn intens. Normaal gezien zou ik daar meteen met iemand over willen praten, maar dat net niet doen hielp enorm. Praten over je gevoelens is super, maar er in gezelschap bij zwijgen blijkt ook erg waardevol. Wanneer die realisatie er eenmaal is, kan ik me volledig wentelen in deze retraite. Ik geniet van elke yogasessie waarin Katelijn me op een nuchtere, heldere manier bewust helpt te worden van mijn lichaam en van elke meditatiesessie waarin ik mezelf niet meer probeer te dwingen om aan niets te denken, maar mijn gedachten gewoon de vrije loop laat. De ‘I am in silence-button speld ik niet op omdat ik voel dat ik dat alleen uit prestatiedrang zou doen, met dit artikel in het achterhoofd. Toch ben ik bijna de hele retraite in stilte. Op de occassionele ‘Goeiemorgen’, ‘Weet jij waar de messen liggen?’ en “Hier ben ik echt niet lenig genoeg voor” na, natuurlijk. Vaak zonder mijn brein af te leiden en af en toe ook met mijn neus in m’n boek. Maar (bijna) altijd genietend van de ervaring.

Plaatje compleet

Wanneer de klok op donderdag aangeeft dat het tijd is om naar huis te gaan, zit ik er met gemengde gevoelens naar te kijken. Heb ik op bepaalde momenten een miniaftelkalender voor mezelf gemaakt? Ja. Stap ik nu dan opgelucht terug in de auto? Nee, integendeel. Iets in mij is nog niet klaar om deze plek, dit gevoel én de stilte los te laten. De allereerste gesprekken met de drie andere gasten vinden op dit moment spontaan plaats en ik merk dat ik er eigenlijk geen behoefte aan heb. Het is fijn om even met de anderen te kunnen delen hoe het ons is vergaan, maar tegelijkertijd wringt het om het zwijgen te beëindigen. De (stille) knuffel die Katelijn me net voor mijn vertrek geeft, bevestigt in één handeling alles wat ik tijdens de afgelopen 48 uur in mijn hart heb gesloten: spreken is zilver, zwijgen is goud, ik kan dan misschien moeilijk landen, voelen en zijn op een plek die niet ‘thuis’ is, maar hier heb ik het in alle stilte gedurfd en gekund. Weer thuis is de aanpassing aan schermen, luide fitnesszalen, drukke koffiebars en binnenstromende mails groot. Ik moet weer wennen aan het ‘gewone’ leven. Maar niet voor lang, want ze zien mij daar ongetwijfeld terug. Volgende keer mag ik zelfs mijn kat meenemen. Maar of die ook stil zal kunnen zijn…

Meer informatie over de yoga retraites >>

~ Een tekst door Irma ten Brink, geïnspireerd door Yoginâm ~

Amonines, 7 juli 2021

Het Uiteindelijke Perspectief

Ieders kleine bijdrage kan een groot verschil maken voor de toekomst

Graag wil ik met een ieder die belangstelling heeft delen hoe ik omga met wat er op dit moment gaande is wereldwijd, de Corona crisis. Dit omdat ik mij zorgen maak over de ontwikkelingen en hoe mensen daar mee omgaan enerzijds en omdat ik veel mensen in een soort verwarring zie, velen willen wel anders maar weten eigenlijk niet zo goed hoe ze er anders mee om kunnen gaan of hoe ze bij kunnen dragen aan een collectieve verandering. Sommigen worden angstig of hebben niet het gevoel dat ze keuzes hebben maar die zie ik wel degelijk en deel ik graag.

Corona crisis

We zijn wat betreft de corona crisis anderhalf jaar verder en allerlei gedachten zijn ook bij mij de revue gepasseerd. En wel de grootste vraag die vanaf het begin voor mij de leidraad was: “Wat is er nu toch werkelijk aan de hand?”.

Allerlei mogelijkheden komen dan voorbij en ik was bereid verder te kijken dan wat mij in eerste instantie werd voorgeschoteld. Daarbij ga je zover als je durft te gaan, zover als jouw voorstellingsvermogen kan gaan en zover als jij aankunt.

Achter een waarheid kom je misschien niet. En met mijn levensvisie weet ik ook dat dat niet hoeft. Dat geeft rust.

Hoe verhoud ik mij tot wat er op mijn weg komt?

Maar los van het feit dat ik geen waarheid hoef te vinden wordt er wel van mij gevraagd om mij te verhouden tot wat er op mijn weg komt. Hoe ga ik om met alle berichten? Alle maatregelen? Alle meningen, ideeën, oordelen, discriminatie, opgedrongen schuldgevoel en soms daadwerkelijke dwang en verlies van grondrechten terwijl ik toch mijn best doe een goed burger te zijn? Wat is daar tegenwoordig de definitie van en kan ik mij daar nog wel in vinden? Waar conformeer ik mij nog aan en waaraan niet en wat zijn daarvan de consequenties op verschillende niveaus van maatschappelijk tot spiritueel? En hoe ga ik om met voorspellingen die ik lees, conclusies de ik zelf trek op basis van de informatie die ik lees, zie en hoor om mij heen, in mijn directe leefwereld?

Antwoorden op de vragen vinden

Voor mij is één ding duidelijk, we staan voor grote uitdagingen. Hoe lang gaat dat duren? We weten het niet, niemand kan het vertellen. Daarbij zie ik grofweg eigenlijk twee scenario’s en volgens mij kan het beide kanten op. 1. Het gaat verbeteren of 2. Het gaat verslechteren. Daarbij ben ik er van overtuigd dat wij dit zelf in de hand hebben.

In mij is wel een soort basisvertrouwen: ‘uiteindelijk komt alles goed’. Maar ja, wanneer is dat ‘uiteindelijke’ er? En wat gebeurt er tot dan? En hebben wij invloed op dat ‘uiteindelijke’ en ook hoe snel dat er is?

Ik heb geen antwoord op wat er aan de hand is, wat de nabije toekomst precies in petto heeft en wanneer het uiteindelijk goed komt. En ik denk dat niemand dat antwoord heeft dus zoek ik daar ook niet naar.

Maar op twee vragen heb ik wel antwoord:

1. Wat gaat er allemaal gebeuren tot het moment dat alles goed komt en vooral hoe ga ik daarmee om?

Wat er nog gaat gebeuren daar kan ik niet op vooruitlopen, dat zou speculatie zijn. Wel kan ik er in mijn houding voor kiezen om op een bepaalde manier om te gaan met alles wat gebeurt en nog gaat gebeuren.

2. Hebben wij invloed op het ‘uiteindelijke’?

Ja ik denk het wel en ik denk dat wij een belangrijke taak hebben om deze invloed uit te oefenen (en doen wij dat niet, dan doen anderen dat wel, mogelijk met minder goede intenties).

1. Hoe ga ik om met wat er gebeurt en nog kan gaan gebeuren?

Soms merk ik dat mensen het lastig vinden berichten te horen die een heel negatief scenario voorzetten, bijvoorbeeld over mensen die het mogelijk heel slecht met ons voor hebben. Als ik daar iets over noem dan moet ik ‘positief’ zijn en me niet inlaten met dergelijke doomscenario’s, en me niet alles laten wijsmaken.  Of ‘geen aandacht aan geven, want alles wat aandacht krijgt groeit’.

Dit terwijl ik zeker heel positief ben! Ik beleef de dag meestal positief, zelfs van lastige zaken als een lockdown kan ik ook de voordelen zien en op momenten zelfs van genieten, me tegelijk beseffend wat een dreiging het is en dat anderen op dat moment er mogelijk onder lijden.

Ik denk dat ik mijzelf en de situatie juist help om ook de negatieve of zelfs de ‘worst-case’ scenario’s ook onder ogen te zien als mogelijkheden, zonder daar een waarheid van te willen maken, over te oordelen of veel aandacht aan te willen geven. Maar die hele nare scenarios kunnen net zo goed aan de hand zijn en dan kunnen er nog lastige dingen gaan gebeuren, daar moeten we wat mee doen vind ik.

Vanuit mijn perspectief is het gevaarlijk naïef om alleen de zogenaamd positieve berichten te willen horen via de mainstream media waarbij vooral wordt aangestuurd op gehoorzaamheid waarbij angst de troef lijkt te zijn. Vooral omdat iedereen die een beetje kritisch is, afgestemd op een innerlijk kompas en niet zo vatbaar voor de angst al meteen vragen is gaan stellen bij al deze berichten en er heel erg veel andere informatie te vinden is voor wie zoekt, informatie afkomstig van experts en hoogopgeleiden zoals artsen, virologen, advocaten, journalisten enzovoorts. Ook is het een interessant gegeven dat veel wat online verschijnt en tegenstrijdig is met het afgesproken gepresenteerde mainstream nieuws wordt gecensureerd, dat gaat natuurlijk heel ver en schendt de rechten van vrijheid van meningsuiting, waar is men bang voor dat die berichten niet gelezen mogen worden?

Scenario’s

Wanneer ik ernstig verontrustende scenario’s onder ogen zie als mogelijkheid bereid ik mij beter voor op wat mogelijk komen gaat. Ik kan er dan veel beter mee omgaan wanneer het gebeurt dan wanneer het mij overvalt. Dan hoef ik niet in paniek te raken, blijf ik in mijn creativiteit en kan ik er in het moment mogelijk zelfs het positieve uithalen. Dat vind ik een enorm pluspunt. En wie niet in angst leeft is ook niet zo manipuleerbaar want besef dat wanneer jij in angst zit of simpelweg de vrijheid terug wilt die men jou eerder heeft afgenomen, dat jij te manipuleren bent! Jij bent dan niet meer vrij om een keuze te maken die je anders, zonder die manipulatie, misschien nooit zou maken. Zou jij meedoen bijvoorbeeld aan een experimentele genetische behandeling waarvan de uitwerking nog onbekend is en puur hypothetisch wanneer men jou daarvoor zou benaderen?

Vele experts geven namelijk aan dat alle covid vaccins in fase 3 (van totaal 4 fasen) zitten van genetische therapie. En zodat de kans op weerstand kleiner zou zijn, is er wereldwijd voor gekozen om deze gen-therapie vaccinatie te noemen. Wie weet worden deze keuzes gemaakt met vele goede bedoelingen, maar dat kon ook zo maar eens niet het geval zijn wat maakt dat ik heel voorzichtig mijn afwegingen maak.

Resonantie

Door de nare scenario’s als mogelijke werkelijkheid ook onder ogen te komen en de daarbij horende consequenties, wordt er een zekere diepe verontwaardiging opgeroepen die ook als resonantie bijdraagt als tegenkracht.

Mochten deze nare scenario’s dan werkelijk waar zijn dan heb ik mijn steentje bijgedragen, onder andere middels de resonantie van verontwaardiging, om het tij te keren. Bij voldoende mensen die dit doen keert het tij, daar ben ik van overtuigd dus ieders kleine bijdrage kan een groot verschil maken voor de toekomst, we hoeven niet direct met zijn allen het malieveld op om verandering teweeg te brengen, onderschat niet de kracht van onze eigen resonantie, een soort van verzet wat geen enkel regime kan breken.

Daarnaast kan ik, door iets echt te erkennen als mogelijkheid, een acceptatie vinden in mijn houding. Verdrietig dat het zover is gekomen maar we staan nu eenmaal hier op dit moment. En dat is altijd de basis voor alles wat verstoord is en hersteld mag worden, of verder mag groeien. Zijn we als individu ziek, lichamelijk of geestelijk dan is als eerste de acceptatie daarvan ook de basis, pas daarna kunnen wij herstellen. Op dit moment is de wereld ziek, dat is wel de conclusie die ik heb getrokken, en wij zijn de wereld. Corona, maar ook alle oorlogen en de klimaatmoeilijkheden zijn symptomen. Het is nodig dit aspect onder ogen te zien alvorens we vooruit kunnen in de goede richting. Deze blog is dan ook een uitnodiging om werkelijk ons te openen. Niet vanuit een waar – niet waar perspectief maar vanuit de liefde die ons verbindt.

Inderdaad, wat aandacht krijgt dat groeit

Hier zijn mijns inziens misverstanden over negatieve denkbeelden die er persé niet mogen zijn, daarom ga ik er wat uitgebreider op in.

Naast het gegeven dat ik twee scenario’s zie waarvan er eentje een verslechtering is, sta ik mijzelf de gedachte niet toe dat dat een definitieve verslechtering kan zijn, dit krijgt geen seconde de aandacht en dat bewaak ik! Ik ben er van overtuigd dat het uiteindelijk, ik vermoed wel na eerst een verslechtering omdat wij nog onvoldoende beseffen wat er gaande is, goed zal komen.

Die overtuiging helpt mij natuurlijk, deze overtuiging leeft heel diep in mij en wordt krachtig ondersteund door een visioen uit mijn jonge jeugd die deze belofte in zich droeg evenals visioenen later in mijn leven waardoor je wel kunt zeggen dat de overtuiging een zekerheid is geworden. Een ‘Liefde overwint alles’ overtuiging, en een dergelijke overtuiging heeft een sterke positieve resonantie die bewust en onbewust aandacht krijgt.

Aandacht geven aan speculaties (want meer is het niet) over negatieve toekomstbeelden draagt negatief bij. Aandacht geven aan een positief toekomstbeeld, een mooie toekomst dromen voor elkaar draagt positief bij. Want deze aandacht is energie waarmee wij creëren.

Echter enkel dromen over de toekomst en proberen dat wat er in het moment gaande is te negeren is mijns inziens gevaarlijk naïef. We hebben om te gaan met wat er nu gaande is, dat is geen scenario wat wel of niet kan ontstaan, dat is er al. En als we daar niet wat aan doen kan dat verder groeien de verkeerde kant op want de wetmatigheid van oorzaak en consequentie laat ons zien dat wij nu ergens de vruchten van plukken. Wat heeft dit veroorzaakt, hoe zijn wij als mensheid hierin terecht gekomen? En wat veroorzaken wij dan vandaag waarvan we morgen de consequenties meemaken? Moeten wij misschien iets veranderen in onszelf als oorzaak om iets anders te kunnen creëren? Dat zijn serieuze vragen die we niet zomaar kunnen negeren, tenminste niet als we uit deze situatie willen komen en een andere consequentie willen creëren, dan moeten we gaan kijken naar de oorzaak van de dingen en daar iets in veranderen.

Moed verzamelen en alles onder ogen zien

Wakker worden, moed verzamelen om alles onder ogen te zien en bewust de resonantie gebruiken kan daarbij het tij keren. Een kankergezwel dat aanwezig is negeren en dromen dat het weggaat is meestal ook niet voldoende, dromen over een leven zonder gezwel kan wel degelijk krachtig bijdragen, daarnaast zullen ook andere stappen nodig zijn om iets te doen met het al aanwezige gezwel.

Alleen door de realiteit van de huidige situatie onder ogen te zien kunnen wij de crisis serieus nemen en bewust en actief bijdragen aan verandering.

Dus laten wij ons niet vergissen, hier is wel actie nodig, hier ligt een verantwoordelijkheid die wij hebben op te pakken met elkaar. En dat is dan ook de reden van mijn bestaan, de taak van mijn leven. Om positief en krachtig bij te dragen, juist in deze tijd, elke dag! Wat is jouw levenstaak? Waarom leef jij juist nu, in deze tijd, met deze crisis?

“Pepin: Merry laten we naar huis gaan, wij hebben de shrine, het mooie leven. Deze oorlog is te groot voor ons, wat kunnen wij nu doen?  Merry: Pepin wordt wakker, er bestaat zometeen geen shrine meer, ons thuis met alle schoonheid gaat verdwijnen als we deze oorlog niet winnen!”

Quote uit The Lord of the Rings

En daarbij is het tevens van essentieel belang om dagelijks zoveel mogelijk te genieten van wat de dag brengt, van elkaar, van de kleine momenten. Om dankbaar te zijn, tevreden met wat we hebben (in plaats van iets willen hebben wat we niet hebben) en om open en vreugdevol te zijn want dat is ook resonantie. Om als door de ogen van een kind het leven van alledag te aanschouwen, te bewonderen en lief te hebben, vrij van angst. En bovenal, om ons steeds opnieuw te her-inneren wat wij zijn, in essentie.

Het is goed om ons te beseffen dat dit soort resonanties bijdragen aan de verdere ontwikkeling van al deze zaken.

Een basisvertrouwen hebben

De moeilijkste scenario’s en ook diep lijden onder ogen zien is mogelijk doordat ik weet ‘uiteindelijk komt alles goed’. Dat is een basisvertrouwen, een zekerheid die mij draagt, door alles heen, zelfs voorbij het leven!

En ik besef mij dat iets wat ik als kind al had, dit basisvertrouwen, bij veel mensen ontbreekt. Dan zei ik tegen vriendinnetjes: “Wat is het ergste wat je kan overkomen? Dat je dood gaat. Maar dan hoef je toch nergens meer bang voor te zijn?” Maar ik kom erachter dat mensen wel bang zijn om dood te gaan. Het is iets wat heel erg is. De dood is een gevaar, iets wat eigenlijk niet bij het leven hoort, men wil het niet als onderdeel van het leven beschouwen. Dat de dood een feest kan zijn daar willen maar weinig mensen voor open staan. Waar zijn zij dan zo bang voor vraag ik mij af?

Een serieuze poging doen om in het dagelijkse leven spiritualiteit te vinden, de transcendentie te zoeken, een relatie aan te gaan met dat wat je meer bent dan een ‘ik’, heeft me daarbij ook enorm geholpen. Want ik had dan weliswaar als kind die beleving, in het volwassen worden raakte ik toch verder af van dit basisvertrouwen, die zekerheid. Ook ik heb het weer terug moeten vinden. Maar in de basis was het er, onbewust leidde het mij, altijd, ik hoefde het mij alleen maar te her-inneren. Ik denk eigenlijk dat dat voor de meeste mensen geldt, maar het is zover ondergesneeuwd dat ze het niet meer herkennen, dat angst de overhand heeft gekregen en ja ik weet het, angst is een hele sterke emotie.

Maar de liefde is sterker! Basisvertrouwen is voor mij ook Liefde. Maar liefde is een woord dat we moeilijk nog kunnen gebruiken omdat het in zoveel vormen is gebruikt en voor al die vormen wordt maar één soort liefde gebruikt. Onze taal kent geen onderscheid tussen verschillende soorten liefde. Dus de commerciële valentijnsliefde is gelijk aan de allesoverstijgende mystieke Liefde, het soort dat alles overwint, voorbij de dood.

Zoek het altijd voorbij het begrijpen

En die zekerheid, dat basisvertrouwen, de Liefde, dat zijn ook maar woorden. En die woorden begrijpen we eigenlijk helemaal niet. We kunnen het eigenlijk ook niet benoemen, erover spreken lukt ook niet want je  merkt dat de woorden de lading niet dekken, op geen enkele manier. En wanneer iemand zegt “Ja inderdaad, ik begrijp waar je het over hebt” dan denk ik oei, ze begrijpen er niets van! Hoe moet ik mij nou toch uitdrukken dat je het wel begrijpt?” En ik besef dat ik dat niet kan, spijtig want ik gun het je zo! Maar het kan niet. Alles wat je denkt te begrijpen, denkt te herkennen zit er naast. Hooguit in een diep delen in stilte, kan daar iets van herkenning zijn, voorbij woorden, voorbij alles… als je geluk hebt.

Ik kan het jou dus niet uitleggen. Maar, jij kunt er wel naar zoeken, en wie serieus is zal het vinden! En ik kan delen wat het mij brengt. Het helpt mij niet alleen in de huidige corona crisis. Het draagt mij door heel mijn leven, het leidt mij en ik vind er mijn identificatie in. En ja misschien is dat wel het meest elementair. Ik identificeer mij met iets wat ik niet kan benoemen, niet kan begrijpen, maar waarvan ik zeker weet dat ‘het’ er is, en daar vind ik mijn  afstemming in.

Dit zeker weten staat los van mijn dagelijkse leven ook al kleurt het mijn dagelijkse leven elke dag en dit maakt dat het dagelijkse leven met alle verslavingen, angsten en belemmeringen veel minder grip op mij heeft, mijn afstemming ligt immers ergens anders.

Vallen aspecten uit mijn dagelijkse leven weg zoals vrijheden of het vertrouwen in bepaalde mensen, disciplines, overheden, dan verdwijnt niet de grond onder mijn voeten want ik hou mij er niet aan vast. Ik hou mij vast aan iets wat nooit kan verdwijnen, iets wat zelfs door de dood heen bij me blijft, of misschien op het moment van sterven word ik ‘het’ helemaal wanneer ik in staat ben de dagelijkse aspecten van het leven los te laten, ik stel dat mij met mijn gelimiteerde perceptie voor, beseffend dat de dood tot dan een mysterie blijft.

De menselijke psyche

Ik heb vele jaren gewerkt in de psychiatrie en mensen begeleid met de meest uiteenlopende psychologische problemen. Als ik één ding daarvan geleerd heb is het wel de vernuftige mechanismen, veerkracht en flexibiliteit van de menselijke psyche. Wanneer iets te moeilijk is om onder ogen te komen zoals te zwaar verdriet door trauma of een te groot bedrog dan schakelen wij verdedigingen in om hiermee om te kunnen gaan. En die verdediging wordt een overlevingsmechanisme.

Voor een ieder die geen houvast, geen identificatie, geen afstemming heeft in dit basisvertrouwen, deze alles overstijgende Liefde, in dit wat voorbij het leven doorgaat en wat er al was voor onze geboorte en wat ons leidt en beschermdt tijdens ons leven en waar we slechts naar hoeven te luisteren, is een doomscenario vaak te bedreigend om onder ogen te zien. Dan is dat als de grond die onder je voeten wordt weggehaald. De psyche voorkomt het gevaar wat daaruit voortkomt, levensbedreigende paniek en angstpsychoses, door het doomscenario weg te wuiven als niet mogelijk, ontkenning is simpelweg een overlevingstechniek. En dat maakt het mogelijk om en willen we zelfs graag alles geloven wat wordt gepresenteerd wat beter is dan dat doomscenario. Alles kan dan worden goed gepraat, zelfs moord.

Je hoeft niets aan te nemen, dit is een uitnodiging om zelf te gaan onderzoeken

Ik zie geen nut in een poging mensen ergens van te overtuigen, mensen te wijzen op mogelijk komend gevaar, simpelweg omdat men dat toch niet wil en kan zien en ook ‘wie ben ik’ ik weet het uiteindelijk ook niet. Wel wil ik mensen uitnodigen om zichzelf dat, wat ik inmiddels ‘baisvertrouwen’ ben gaan noemen, te gaan onderzoeken door te her-inneren. Heel eenvoudig, heel natuurlijk, want het is de basis van wat jij bent, het is thuiskomen.

En wie zich dat begint te her-inneren is vrij van angst en kan vervolgens geheel zelfstandig en vrij zelf keuzes maken en is geen slaaf meer van wie of wat dan ook. Dan is er werkelijke vrijheid van de geest.

Wie graag deze zoektocht aan wil gaan kan altijd contact met mij opnemen. Samen kunnen wij dan onderzoeken hoe jij een start kan maken in deze zoektocht. En besef, dat balletje hoeft vaak enkel een stootje te krijgen om te gaan rollen, het rolt dan met wat aandacht vanzelf wel verder door.

Bijzondere tijden zo zie ik het wel

We leven hiermee in bijzondere tijden. Want ik benoem dit allemaal wel zo mooi, maar ook voor mij is dit alles een grote uitdaging. Maar door de extremiteiten waar we nu mee te maken hebben kan ik wel mijn vertrouwen testen en sterker maken. Kan ik alles wat ik door de jaren heen geleerd heb met het idee dat het belangrijk was om te leren nu daadwerkelijk toetsen en toepassen.

Ik ontdek hoeveel baat ik nu heb bij de vele jaren van dagelijkse meditatie. En ik ontdek hoe sterk mijn vertrouwen eigenlijk is en daar waar het even zwak is, daar waar een identificatie met het dagelijkse leven, bijvoorbeeld in de vorm van gehechtheden, de boventoon voert, kan ik dat vanwege mijn meditatieve levensstijl zien en krijg ik nu meer dan ooit de kans om die te transformeren, hoe mooi is dat! Geen gezapig leven maar een leven vol uitdagingen en kansen, dat maakt en houdt ons wakker denk ik maar en helpt ons verder te transformeren.

Over wakker worden gesproken

Om jouw identificatie te verschuiven is het wel nodig om wakker te worden. Om je bewust te worden niet zo zeer van wie je bent maar eerder van wat je bent. Wat is dat wat jou drijft? Wat ook jou leidt? Wat zo intiem vertrouwd is op het moment dat je het toelaat?

2. Hebben we invloed op het ‘uiteindelijke’?

Hoe dit ‘uiteindelijke’ er uit ziet en wanneer het zover is weet niemand. Ik denk dat dat moment voor iedereen anders kan zijn met tegelijkertijd een collectieve beleving. En het is iets wat wij individueel én met elkaar gaan creëren want wij zijn allemaal met elkaar de oorzaak op heel subtiel niveau, niemand uitgezonderd! Wakkere mensen creëren dit sneller dan wie slaapt waardoor het lijden sneller voorbij kan zijn. Ook creëren wakkere mensen bewuster en daarmee kunnen ze een mooiere wereld creëren. Daar ligt een taak en een kans en resonantie is hierbij, zoals hierboven al uitgelegd, een sleutel.

Uiteindelijk komt alles goed

Dat het uiteindelijk goed komt is voor mij helder. En of dit nu al komt in dit leven waar we samen kunnen genieten van een mooie, nieuwe door onszelf gecreëerde wereld of dat dit genieten voor een volgende generatie is, maakt eigenlijk niet uit.

Kijken wij op individueel niveau, wat onze dagelijkse perceptie is, dan komt het op individueel niveau altijd goed in de dood. Vele serieuze tradities hebben een idee bij de fasen na de dood. Uiteindelijk weten we daar niets van, toch helpt het om een dergelijke visie te integreren in onze levensvisie.

Zo is er bijvoorbeeld de visie dat iets doorwerkt en pluk je ook in de fasen na de dood de vruchten van de wijze waarop je het leven hebt geleefd. In dat geval, doordat wij middels een bepaalde levenshouding en intenties in het leven serieus ons best hebben gedaan bij te dragen aan een mooiere wereld, hebben wij onze taak volbracht, dat is alles wat we kunnen doen. En dan komt het na de dood ook goed. En wie zijn taak niet heeft kunnen volbrengen krijgt volgens sommige tradities zoals het Boeddhisme altijd weer een nieuwe kans, ook dan komt het goed. Maar misschien is er voor  jou niets meer na de dood, dan ook is het goed.

De levenstaak van de mens

Kijken wij vanuit een ruimer transcenderend perspectief dan zien wij onszelf niet enkel als een individu, dan is er iets dat door ons heen leeft. Iets groters dat ons laat ademen, ons hart laat kloppen en dat de adem elk moment kan terugnemen. Wie bewust in deze transcendentie leeft ziet dit niet enkel als iets biologisch maar kan dit metaforisch uitgedrukt beleven als ‘het licht dat door ons heen schijnt, het licht dat wij dragen’.

In mijn visie is het een collectieve taak als mens om zich in het leven bewust te worden van zijn transcendentie en daarmee vervolgens het licht dat de mens als taak heeft te dragen daadwerkelijk te gaan en te blijven dragen. Want wanneer dit licht niet meer gedragen wordt dooft het uit. Dan wordt de mens echt nog enkel een biologisch / technisch computergestuurd wezen, en de Big Tech wereld lijkt deze weg al te zijn ingeslagen, volgen wij of nemen we zelf de regie? Want als de taak van de mens als collectief vervalt, dan kun je wel heel serieus de vraag stellen, wat heeft de mens dan zonder levenstaak binnen de kringloop van het leven nog te zoeken op deze wereld? Kort gezegd, dit lijkt mij geen optie!

Door onze levenstaak bewust te leven, zo goed als we kunnen, samen met het weten dat het uiteindelijk allemaal goed komt, dragen wij bij aan een toekomst voor onze kinderen en zorgen we voor zingeving en vreugde en het helpt ons door elke crisis heen!

Cursussen, retraites, teksten en boeken en actieve dienstbaarheid

Over hoe wij kunnen her-inneren en hoe wij dit ‘uiteindelijke’ bewust kunnen creëren gaan ook onze cursussen, retraites en actieve service binnen een specifiek kader waarin verschillende instrumenten hiervoor worden aangereikt. Ook kun je dit ontdekken in de verschillende boeken en teksten van Yoginâm en dan vooral in het wit tussen de regels waar het willen begrijpen er niet meer toe doet. En bovenal zal een verlangen om te her-inneren een begin zijn van een onderzoek waar je de rest van jouw leven zinvol mee bezig kunt zijn.

 

Het vervolg op deze blog is nu ook online getiteld ‘How we crate a beautiful world’. Deze blog gaat dieper in op hoe wij een nieuwe wereld kunnen creëren.

~geschreven door Yoginâm Frédéric Antonious – vertaald uit het Engels~

 

Mensen gaan er doorgaans vanuit dat zelfanalyse een soort psycho-analyse is die men op zichzelf toepast. Dit is een erg beperkte visie en het toont onwetendheid over de ware staat van wat het betekent om transcendentaal te zijn.

Sjeik Ahmadinejad al-‘Alawî, een Soefi-mysticus uit de 20e eeuw, zei dat er een rangorde is onder Gnostici – het woord dat hij gebruikte om aan te geven wat ik normaal gesproken ‘mystici’ noem – zij die verstand hebben van hun Heer en zij die verstand hebben van zichzelf. Zij die verstand hebben van zichzelf, hebben een sterkere Gnosis dan zij die verstand hebben van hun Heer.

Dit mag vreemd lijken vanuit een westers standpunt dat gewend is het goddelijke of ultieme te zien als iets losstaand en superieur aan zichzelf. Vanuit een transcendentaal standpunt echter is deze uitspraak voor de hand liggend. Je kunt allerlei ideeën hebben over het Ultieme, over Abbah, maar welk idee je ook hebt, het is altijd een constructie die bepaald wordt door de manier waarop jouw gewoonteprogramma’s van waarneming, werken.

Aan de andere kant benadert kennis van jezelf, wat inhoudt dat je kennis hebt van je transcendentale natuur waarvan het goddelijke een integraal onderdeel is, je Natuurlijke Staat beter. Er is niets dan Abbah en alles is Abbah, daarom kun je Abbah niet scheiden van alles. Je kunt Abbah niet op een voetstuk plaatsen ten einde het nauwkeurig te observeren of het behoorlijk te bestuderen.

Zelfanalyse in de ware zin zou altijd moeten beginnen met de verticale dimensie. Niets kan men zeker weten over de verticale dimensies maar ze zijn altijd en per definitie een voortborduren op het belangrijkste principe dat er niets is dan Abbah en dat alles op de één of andere manier Abbah reflecteert.

Vanuit dit algemene principe stap je naar de horizontale dimensies: die dimensies die ervaring bevatten. Met de achtergrond van de verticale dimensies verwerven de horizontale dimensies een heel andere betekenis.

Je kunt bijvoorbeeld lijden aan een natuurlijk gevoel van onzekerheid. Het zal duidelijk zijn dat dit geworteld is in programma’s die werden gevormd in je vroege kindertijd. Je kunt deze programma’s begrijpen maar het is erg moeilijk om deze programma’s te overstijgen zonder het besef dat ze tegengesteld zijn aan de Natuurlijke Staat van ons transcendentale zijn.

In het transcendentale besef worden alle schijnbaar tegengestelde stromingen altijd overstegen in de omvattende eenheid van Alles is Abbah. Dit gebeurt op dezelfde manier als Yin en Yang worden verenigd in Tai Chi, de cirkel zelf. Het kan ook uitgedrukt worden als de alles omvattende Liefde van het Goddelijke.

Wat belangrijk is, is dat in zelfanalyse een connectie wordt bevestigd tussen ons horizontale zijn dat plaatsvindt in de dimensies van ervaren en ons verticale zijn dat plaatsvindt in de dimensies van besef. Alleen de gnosis van onszelf in deze betekenis is de sterke gnosis die Sheik Al-Alawî noemde in zijn vergelijking.

Het is duidelijk dat zelfanalyse als een instrument voor het mystieke pad een andere betekenis heeft dan de gewone betekenis. Het houdt een onderzoek in over hoe het “Alles is Abbah” onthuld en ontsloten wordt in de dagelijkse ervaring van het gewone leven.

Met andere woorden, het spitst zich toe op de mate waarin de horizontale ervaring doordrongen is van het verticale besef. Op deze manier alleen is zelfanalyse een instrument voor de Yoga van Nâm.

~geschreven door Yoginâm  – vertaald uit het Engels~

Het naleven van regelmatige periodes van stilte kan erg heilzaam zijn. De moderne levensstijl met zijn stroom van prikkels laat vaak weinig ruimte om te ontspannen. En toch is een dergelijke ontspanning erg belangrijk voor het systeem. Zonder dat, blijft het ordenen en verteren van zowel de bewuste als onbewuste prikkels onvolledig achter. Dit kan leiden tot stress, angst, burn-out, verlies van gevoel, depressie en tal van andere problemen.

Nam Retraites zijn een oplossing. Echter, een plotselinge stilte van een aantal dagen kan ook erg stressvol zijn, vooral als jij niet gewend bent om ‘niets te doen’. Meditatie is gewoon een ander woord voor niets doen. Omdat niets doen moeilijk kan zijn, hebben mensen de neiging om deze ruimte te vullen met allerlei ‘oefeningen’, waarin de heilzame aspecten van de meditatie verloren kunnen gaan.

Het is normaal dat, als jij gaat zitten en jouw ogen dicht doet voor meditatie, het denken het overneemt. Het kan op hol slaan met allerlei ideeën en projecten. Zodoende is er geen meditatie, is er geen ontspanning en in plaats van rustig te worden, zal jij moe en gestrest kunnen worden. Jouw leefomgeving maakt een verschil of jij makkelijk een staat van meditatie kunt bereiken of niet. Alleen al omdat de meeste mensen tegenwoordig in een omgeving leven die zwaar beladen is met prikkels, biedt een periode van stilte een verlichting. Om deze reden is de Nam Retraite ontwikkeld. Zo een retraite duurt vijf tot tien dagen.

Het Kader van de Nâm Retraite

Zekerheid:

Een wereldbeeld dat geworteld is in zekerheid is de kiem van Wel-Zijn. Werkelijke zekerheid, wat niet verward moet worden met de surrogaat zekerheden van rationeel denken en emotie, verrijken niet alleen jouw individuele leven, maar door middel van zijn resonantie, beïnvloedt het het menselijke leven als geheel. Op deze manier kan individuele zekerheid bijdragen aan een betere wereld.

De zekerheid die rationaliteit en emotie overstijgt wordt Nâm genoemd. Alle spirituele tradities in de wereld vinden hun oorsprong in de zoektocht naar Nâm. Zij mogen misschien in methode, beeldspraak en taal verschillen, maar hun doelstelling is dezelfde: De transcendentie van de mens vanuit de beperkte staat richting de Nâm van jouw Ware Natuur. Dit vereist een kennis van zichzelf die overwegingen van rationele en emotionele analyse overstijgt.

De Drievoudige A:

In de Yoga van Nâm zijn de Drie A’s een instrument om een wereldbeeld en een gedragswijze te bewerkstelligen, die kan bijdragen aan een betere wereld.

1. Abbah: de onkenbare Essentie van het Al
2. Asha: het aangezicht van Abbah, het natuurlijke verloop van het leven
3. Attunement (Afstemming): de afstemming op de resonantie van Abbah in Asha.

Deze drie beginselen zijn onderling verbonden. Asha is de zichtbaarheid van Abbah. Hoewel Abbah uiteindelijk onkenbaar is, wordt het voor ons herkenbaar in Asha. Attunement is de manier om met Asha om te gaan op zo een wijze dat gedrag en houdingen zich schikken aan de ultieme Abbah. Abbah, Asha en Attunement zijn gelijktijdig. Jij kan niet over Abbah spreken zonder Attunement. Derhalve moeten wij onze houdingen en gedrag afmeten, wat Attunement betekent, aan Asha en Abbah.

De Yoga van Nâm wordt toegelicht in het Nâm Manifest:
De Yoga van Nâm is het hoogtepunt van de aloude traditie waarin de realisatie van Abbah, Asha en Attunement, leidt tot een manier van leven die Wel-Zijn genereert voor het individu en voor de leefomgeving als geheel.
In de Zekerheid dat Abbah Eén is en Asha de onderlinge verbondenheid laat zien, waarin individuele activiteiten, gedachten, gevoelens, overtuigingen, verlangens en meningen, door middel van hun resonantie invloed hebben op het geheel van de onderling verbonden Eenheid, hebben wij ervoor gekozen om volgens dit manifest te leven, met het oog op verbetering van het leven op deze planeet, waarvan wij als mensen volledig verantwoordelijk voor de kwaliteit zijn.

De Instrumenten van Nâm Retraite:

In de sfeer die voortgebracht wordt door middel van de instrumenten, worden de gevestigde gewoonte programma’s opgeschud zodat er een nieuw evenwicht tot stand gebracht kan worden. Dit maakt een Nâm Retraite bijzonder en heel anders dan andere retraites.

Dynamische Meditatie
Meditatie is niet alleen een kwestie van op de grond gaan zitten met gekruiste benen. Meditatie is een gemoedstoestand die in een zittende houding kan worden gehandhaafd, maar ook tijdens het lopen of liggen. Tijdens een Nâm Retraite zijn er dagelijks vijf periodes waarin er gezamenlijk in meditatie gezeten wordt. De periodes zijn relatief kort en duren tussen de 30 en 45 minuten. Zulke relatief korte periodes van zittende meditatie hebben de voorkeur, omdat voor velen lange periodes van zittende meditatie stressvol kan zijn. De Dynamische Meditatie houdt in dat jij de staat van meditatie gedurende de rest van de dag meedraagt, terwijl jij loopt, zit of ligt. Op deze manier kan de gehele periode van de retraite een continue meditatie worden, met verschillende intensiteiten.

Breath
De Breath is een tweevoudige klank. De tweevoudige klank wordt gesynchroniseerd met het in- en uitademen. De Breath is een eeuwenoud psychologisch instrument dat gebruikt wordt in verschillende spirituele tradities. Het doel ervan is om een zich op één punt gerichte aandacht te bereiken. Het is normaal voor het denken om af te dwalen zodra het aan zichzelf wordt overgelaten. Jij kunt niet ‘stoppen met denken’. Het enige wat jij kan doen is de continue monoloog van gedachten vervangen door iets anders.
Er zijn diverse mantras die hetzelfde effect hebben door de gedachten te dwingen zich te concentreren op de inhoud van de zin die wordt herhaald. De Breath is anders. Zich concentreren op de betekenis van een mantra is nog steeds een gedachte activiteit. In de Breath heeft de klank geen betekenis in de rationele zin; zijn waarde is trans-rationeel en het nodigt een staat van een zich op één punt gerichte aandacht uit, die bevorderlijk is voor een spiritueel ontvouwen en openheid die in overeenstemming is met de transcendentale aard van het leven.

De Breath is een belangrijk instrument in een Nâm Retraite. Om de Breath zijn psychologisch effect te laten hebben, behoort het op een bepaalde manier ontvangen te worden en dient het zodanig beschermd te worden dat het niet gedeeld wordt met anderen. Dat zou de benodigde intimiteit verstoren die essentieel is voor het heilzame effect ervan.
Eenmaal de Breath ontvangen te hebben, is zijn bruikbaarheid natuurlijk niet beperkt tot de duur van de retraite. Het verwordt voor velen een waardevolle levenslange vriend en een steun in tijden van bezorgdheid en stress.

Zij die nog niet de mogelijkheid gehad hebben om de Breath  te ontvangen, zullen aanwijzingen krijgen die als vervanging gebruikt kunnen worden.

Asha Meditatie
Asha meditatie is behulpzaam om snel de verschuiving te maken tussen de staat van aandacht die benodigd is voor het dagelijkse leven en de staat van meditatie. Asha meditatie is vooral bruikbaar als de tijd die jij hebt voor meditatie beperkt is.
Het effect dat ritme heeft op de hersenen is welbekend en breeduit beschreven. In Asha meditatie wordt dit effect van ritme gebruikt om de gedachten in een andere resonantie te brengen. In de praktijk betekent het dat de tijd gereserveerd voor meditatie verdeeld is in twee delen. Gedurende het eerste deel wordt een regelmatig ritme gehandhaafd, gewoonlijk met een ratel, als voorbereiding voor de staat van stilte in eigenlijke meditatie. Asha meditatie is zeer effectief gebleken en bijzonder nuttig voor mensen die een druk leven leiden.

The Jewel
The Jewel is een instrument dat rechtstreeks gekoppeld is aan het besef van de transcendentale aard van leven. Dynamische meditatie, Breath en Asha meditatie zijn voornamelijk psychologische instrumenten, The Jewel introduceert een spiritueel aspect in de Nâm Retraite, die ook een psychologie is, maar van een ander niveau.

Al het leven is transcendentaal in de zin dat wij hoofdzakelijk spirituele wezens zijn met een materiële expressie in het menselijk lichaam en de menselijke wereld van perceptie. Het negeren van onze transcendentale aard is hetzelfde als het negeren van de essentie van ons leven. Dergelijke onwetendheid heeft een gevolg en de toestand van de moderne wereld met haar stress en angst is een symptoom van deze onwetendheid. Het besef van jouw transcendentale aard is een noodzakelijkheid voor het bereiken van harmonie, innerlijke rust en wel-zijn. Zolang jij dit negeert, ben jij vatbaar voor verwarring door nadelige koersen te volgen. Dit is niet de plek om in volledigheid de transcendentale aard van het leven te beschrijven, het volstaat echter om aan te geven dat wij voornamelijk delen in een onkenbare alles omvattende eenheid die voorbij gaat aan elke rationele overweging. Wij kunnen het niet weten omdat wij er deel van uitmaken en ons weten zelf is een van de oneindige uitdrukkingen ervan.

Datgene wat onkenbaar is, is desondanks heel reëel en intiem. Wij zijn er deel van en kunnen er daarom geen relatie mee hebben. Wij kunnen er niet mee communiceren; alles wat wij kunnen doen is onszelf openen voor de realisatie ervan. Met het oog om ons te openen voor onze wezenlijke essentie en als behendig middel, wordt deze onkenbare over-al-heid aangegeven door het geluid ‘Abbah’. Dit geluid is niet gedefinieerd. Er zijn talen waar het geluid ‘Abbah’ refereert aan een betekenis, maar dit is incidenteel en niet relevant voor de wijze waarop het hier gebruikt wordt.
Er zijn twee psychologische toestanden die bijdragen aan de geleidelijke realisatie van Abbah. De eerste is de staat die wordt aangeduid als Sovereignity (Soevereiniteit). Dit is de staat die de tot gids dienende houding van Awe and Wonder (Ontzag en Verwondering) uitdrukt. De volgende staat wordt aangeduid als Guidance (Begeleiding). Dit wordt uitgedrukt als loslaten, spirituele armoede en de openheid van het niet-weten. Na deze staten en daarbuiten, als in concentrische cirkels, is er Abbah, die geen omlijning meer kent.

The Jewel drukt de wezenlijke aard van de spirituele ontvouwing uit. Hoewel velen de neiging hebben om van binnen te zoeken naar hun spirituele aard, geeft de transcendentale aard van het leven aan dat in plaats van naar binnen, de beweging van aandacht naar buiten moet worden gericht.
Uiteindelijk zou dit kunnen leiden tot het besef van het permanente karakter van de oneindige alomvattendheid van onze aard, waarbij de dagelijkse ‘ik’-zorgen veel van hun relevantie verliezen. Het herhalen van The Jewel brengt een gedachte programma teweeg waarmee jij deze richting geleidelijk kunt vinden. Rationeel kan dit moeilijk te bevatten zijn. The Jewel is een instrument dat kan leiden tot de ontdekking dat jij andere manieren van weten bezit, manieren die reëler zijn, verhelderend en zeker, omdat zij geworteld zijn in datgene wat de onveranderlijkheid van ons wezen is.

Recitatie
De recitatie van bepaalde teksten is een aloude en bewezen methode voor het ontvouwen van een richting. Het spirituele streven is een psychologisch proces dat niet rationeel is en wat het ontsluiten van jouw supra-rationele vermogens van realisatie omvat.

Het begrijpen van een theorie kan in het begin behulpzaam zijn voor realisatie, maar uiteindelijk is het alleen in het leven dat een realisatie daadwerkelijk wordt verwezenlijkt. De inspanning van begrijpen stopt een stroom teneinde er over na te denken. Tijdens het reciteren daarentegen, is er geen ruimte om na te denken over wat jij aan het lezen bent, jij moet meegaan met de stroom. Dit is zeer gunstig gebleken voor een supra-rationele realisatie, waarbij andere instrumenten dan het rationele denken betrokken zijn.
Tijdens een Nâm Stilte Retraite wordt het boek ‘Oh Abbah: songs for Lovers’ gebruikt voor recitatie. Het boek zelf is als een recitatie geschreven, wat betekent dat het tevoorschijn is gekomen als een onafgebroken stroom bij een weekend van retraite. De verschillende chants (liederen) zijn als vensters die gericht zijn op dezelfde onkenbare Abbah, die even zo uitgestrekt als even zo dichtbij is.

Recitatie leidt jou door een groot aantal verschillende staten die alle hun oplossing vinden in de voortdurende herhaling van ‘Oh Abbah’. Dit heeft een diepgaand en blijvend effect. Recitatie opent paden in de hersenen die zeer belangrijk kunnen worden, ook in dagelijkse situaties.

Attunements
De Attunements zijn een instrument die elke van de dagelijkse perioden van meditatie in een
bepaald kader plaatsen. Dit instrument is altijd gebruikt door monastieke gemeenschappen van verschillende spirituele tradities. De Attunements van de Nâm Retraite combineren het effect van de Asha Meditatie met die van de Recitatie. De Attunements geven een vorm aan elk gedeelte van de dagen van de Nâm Retraite.

Stilte
Het meest voor de hand liggende instrument van de Nâm Retraite is de stilte. Om effectief te zijn zou de stilte totaal moeten zijn. Dit betekent dat jij je niet alleen onthoudt van spreken, maar van elke vorm van communicatie, zelfs met de ogen, met de andere deelnemers. Naast het boek ‘Oh Abbah’ wordt het sterk aangeraden om geen telefoons, tablets, computers te gebruiken of boeken te lezen gedurende de periode van de Nâm Retraite omdat de afleiding die zij bezorgen het heilzame psychologische effect van de Nâm Retraite zullen verstoren.

HarpMood
Tijdens een Nâm Retreat, waarbij Yoginâm aanwezig is gedurende de ochtend meditatie en de vijf uur meditatie, is er een zogenoemde HarpMood. Een HarpMood is als een Satsang door Geluid. Een HarpMood is een vorm van communicatie voorbij woorden waarin Yoginâm met de deelnemers communiceert op een supra-rationeel niveau. Dit heeft het effect dat veel van de blokkades die jij kan ervaren tijdens de retraite opgelost worden. Het effect van de HarpMood wordt in hoge mate bepaald door de specifieke behoefte die jij op dat moment hebt. HarpMoods zijn een uniek en zeer waardevol element. Tijdens Nâm Retraites waarbij Yoginâm niet aanwezig is zal het voordeel van de HarpMood verkregen worden door een opname.

Nâm Manifest

1. Ik zal er onophoudelijk naar streven compassie op te nemen voor alles en iedereen in mijn wereld van perceptie.
2. Ik zal me onthouden van het opzettelijk toebrengen van lijden, pijn en schade aan iemand of iets in mijn wereld van perceptie.
3. Ik zal praktische wijsheid toepassen, die resulteert uit de realisatie van de transcendentale aard van het leven, op alledaagse situaties.
4. Ik zal een houding van liefdevolle vriendelijkheid en respect voor alle mensen, dieren en voor de omgeving als geheel aanmoedigen.
5. Ik zal schoonheid en vreugde cultiveren als de fundamentele houding in alledaagse situaties.
6. Ik zal alle religies en culturen gelijkelijk respecteren, wederzijds begrip aansporend in een multiculturele mondiale samenleving, gebaseerd op samenwerking en onderlinge afhankelijkheid van belangen.
7. Ik zal er onophoudelijk naar streven om een ecologisch duurzame manier van leven en van productie van energie en goederen te bereiken uit respect voor de planeet in wiens essentie ik deel.